Το σπίρτο στις αρχές του 21ου αιώνα, περιείχε περί τα 20 διαφορετικά συστατικά. Η άκρη της κεφαλής του επικαλύπτεται από ένα μείγμα από χλωρικό κάλιο, το οποίο ελευθερώνει οξυγόνο που καίει το θείο και δημιουργεί τη φλόγα, θειάφι και ζελατίνα, η οποία αποτελεί τη συγκολλητική ύλη.

Η ειδική επιφάνεια αναφλέξεως αποτελείται από ένα μείγμα διοξειδίου του μαγγανίου, κοινώς πυρολουσίτης που λειτουργεί ως καταλύτης, σκόνης γυαλιού και ακίνδυνου ερυθρού φωσφόρου. Με την τριβή αποσπώνται κομμάτια φωσφόρου που αντιδρούν βίαια με το χλωρικό κάλιο προκαλώντας την αρχική έκρηξη και την φλόγα θερμοκρασίας 2.000^ο C, που καίει το θείο και μεταδίδεται στο ξυλαράκι. 

Η μετάδοση της φλόγας επιτυγχάνεται με παραφίνη, ενώ η παρεμπόδιση της διάρκειας του χρόνου που μένει αναμμένη η καύτρα, απαιτεί την παρουσία φωσφορικού αμμωνίου.

Το διχρωμικό κάλιο ελαττώνει την ταχύτητα αναφλέξεως, ενώ η προσθήκη γης διατόμων, που είναι ένα λεπτοκοκκώδες υλικό το οποίο αποτελείται από διοξείδιο του πυριτίου και σκελετούς θαλάσσιων οργανισμών, βοηθά στο να είναι πορώδης η κεφαλή, ώστε να μεταδίδεται καλύτερα η φλόγα.

Σημείωση: Θα μπορούσαν μέρος από τις παραπάνω πληροφορίες να αναφερθούν στους μαθητές Β΄Λυκείου στην καύση, καθώς και στους μαθητές Γ΄Λυκείου στις εξώθερμες αντιδράσεις. Συνδυαστικά, θα μπορούσε να γίνει το πείραμα θέρμανσης ΚClO₃ και ανάφλεξης του παραγόμενου οξυγόνου.

https://el.wikipedia.org